Bahar Ceylan Şiirleri - Şair Bahar Ceylan

Açmayacak Sümbül

Bir garip hüzne bulanmış akşamlarım.
Yoğrulur bir zemberek acısıyla feryatlarım.
Dönüp dolaşırken içimin deltalarında,
Bin çeşit acının nazını çekiyor hallerim

Akşamlar uzasıya uzuyordu,
Bir servinin en huysuza nam salmış kökünden
Çıkan ince bir ip gibi…

Düşüyordu dalgaları deviren bakışların
Ardı sıra, hatrına.

Arıyorum
Mahzun gecelerde derviş gibi.

Acılara,
Bir dev gibi kafa tutan bakışlarımın heybetini…

Ne zaman ki karanlık iner şehre,
Biriken yorgunlukları
Ayılır insanın.

Hırçınca bakar da durur
Tükenmiş aynalar,

Gözyaşı diye hüzün yağıyor artık kirpiklerimin uçlarından.
Uçup gidiyordu her gün yarası yeni iyileşmiş bir kuş gibi düşlerim, avuçlarımdan.
Allı pullu kurduğum düşlerimdi oysa onlar.
Belki bir yere ait olma çabası, belki gerçeklerden kaçıp sığındığım acılardan tenha kalan bir liman.
Ama artık bitirdim tüm beklentilerimi.
Ben o gün sana dair bütün hayallerimi hüzün yamalı bir bohçaya koyup rotası meçhul olan bir trenin vagonuna iliştirdim.

Ah şu rüyalarım yok mu, içimde binbir hatırayı kanatıp yutan...
Uykumda aziz bir dost gibi görünen, lakin
Uyanınca kaşlarını çatan bir düşman edasıyla nefretini savuran
biçare meçhulluğuma.
Ve mutluluğuma keskin bakışlı bir kartal gibi başkaldırıp,
mutsuzluğuma yorgun başlı bir dev gibi boyuna eğen rüyalarım...

Issız, çaresiz, gemisiz denizlerden gelmiştim sana,
Sahillerinin kıyıya hüznü sürüklediği denizlerden.
Gelgitlerin en amansız feryatlarını savurduğu
kör rıhtımlara bağladım akla ziyan hayallerimi.

Ve gemiler gidip gelmişti bir zamanlar.