Bacadan çıkıp giden, Dumanı Tutup

“ BACADAN ÇIKIP GİDEN DUMANI TUTUP “

Koklayıp yaşlı gözlerle hasretle baktığım, o an da fırlatıp, ocağa attığım
Bir anlık öfkeyle kibrit çaktığım, hiddetle, şuursuzca yırtıp yaktığım

Resimler tutuşup, bir, bir yandıkça, yanınca seninle küllenip gider sandıkça
Strese kapılıp hep inandıkça, daha da derinleşti inatla, ben aldandıkça

Bir ürperti geldi içime bir an da, bir pişmanlık sardı beni, öfkemi unutup
Doyasıya ciğerlerime çekmek istedim, bacadan çıkıp giden, dumanı tutup

Nasıl da can ile canan olmuş, nasıl tek beden olmuş, iki zıt kutup
Kederi, gamı ve yası unutup, bir çocuk gibi kendimi avutup

Boğazıma çöreklenen düğümü yutup, bacadan çıkıp giden dumanı tutup
Hiç soluk almayıp, hayattan kopup, o dumana karışıp gidesim geldi

Tatlı hayaller oluşturdum, rüyalar da gerçekleşti hep, evreni deldi
Umutlarım, hayâllerim göğe yükseldi, oysa düşler de dünya ne de güzeldi

Gökyüzüne karıştı benliğim, meleklere komşu oldu, bulutlara kilim serdi
Bilmem nasıl oluverdi unutup yaşanan onca derdi, bir anda huzura erdi

#Şiir
#retor
#RefahTorlak
#DumanıTutup
#BacadanÇıkıpGiden