Babamin duasi Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Babam, evin gölgesini omzunda taşıyan usta
çivilenmiş suskunluğu var;
her sabah kapıya astığı ceketin cebinde
bakkal defterinden kopmuş günler,
ekmeğin buharına sinmiş alın teri.

Ayakkabılarının burnunda kurumuş bir yol haritası,
tespih taneleri gibi sayar akşamları:
“Bugün de döndüm” der,
ama diliyle değil
fırından yeni çıkmış somunu ikiye bölen parmağıyla.

Bizim evde sevgi yüksek sesle çağrılmaz;
çorbayı üfleyişinden,
kırık tabakların kenarını zımparalayan sabrından anlaşılır.
Bir çivi yerinden oynasa,
o değil duvar konuşur:
“Usta geçti buradan, evi yerine oturttu.”

Bayram sabahı tıraş kolonya kokusudur onun muhabbeti;
cebine sakladığı bozukluklardan bize düşen pay,
gözlerimizin içini boyar.
Kızının beline kırmızı kurdeleyi bağlarken
elleri titrer ama düğümü sağlam atar:
“Düşmesin yuva, çözülmesin emek” diye.

Babamın omuzları:
kışın paltosu, yazın gölgesi;
biz üşürken soba,
bocalarken iskele.
Bir ev, çatısını göğe değil,
onun susmasına yaslar.
Sustum mu sandın?
O, içinden koca bir marangozhane çalıştırır.

Dökülen harflerle değil,
tamir ettiği menteşeyle söyler sevgisini.
Bazen bir çorap yamığından
bir ömrün kaderini düzeltir;
bazen de yorgun masaya başını koyar,
rüyasında maaş kuyruğuna girer
uyanınca yine bizden yana bekler sırayı.

“Helal”dir onun adı, “emek” soyadı.
Ezan aralığında dinlenir yüreği;
abdest suyu gibi arıtır içini,
kaderine “olur” değil, “olsa da taşırım” der.
Biz büyüdükçe küçülür gömleği,
ama düğmeleri hiç kopmaz
her birinde ayrı bir dua saklıdır.

Bir gün dizleri yorulur yolun taşından;
o an anlarız:
ev, tuğladan önce babanın sabrıyla örülmüştür.
Sırtındaki yıllar,
kayıtlara “yorgunluk” diye geçer
bizim dilimize “şükür” olur.

Şimdi ellerini tutunca
anlıyorum o eski sırayı:
Önce ev, sonra ekmek, en sonda kendisi.
Biz her lokmada hâlâ onun payını yiyoruz;
bir parça susuyoruz, bir parça ısınıyoruz
çünkü babam,
sessiz bir soba gibi içimizde yanmaya devam ediyor.