Babama Hasret Kalemim Şiiri - Mustafa Ayas

Aramızdan ayrıldın uzun yıllar oldu
Ardından kalem bile oynatamadım
Sevgin içimde durmadan kayıt oldu
Zamanda bir sayfaya konduramadım

O kadar hasretim ki sana içim çağlar
Sensiz her anımda gönlüm kan ağlar
Hatıraların sımsıcak bu günde gibisin
Sensiz günlere kendimi alıştıramadım

Çocukluğumda dağ gibiydin gözümde
Güven verendin ağaç gibi hem özümde
Dal dal budak oldun ve yemyeşil mevsim
Baba demek istedim bir türlü koşamadım

Nice yollar yürüdük nefes aldık seninle
Gitmeseydin keşke olsaydın hep bizimle
Unutmak mümkün değil unutamam seni
Ben küçüktüm büyüdüm baba sevginle

Geçmiş zaman oldu şimdi o günlerimiz
Ne kadar güzeldi beraber gezintilerimiz
Baba içten ve ılık bir nefes çekmek gibi
Sensizliğin ağırlığını ben hiç taşıyamadım

Baba kalemim bile mecalsiz kaldı sensizliğe
Benim güzel yanım seninle açıldı enginliğe
Bugün gibisin hatıralarından selam edersin
Çocukluğumda kaldım büyümeye alışamadım

Babam canım gönlüm mazimin güneşi
Yoktur hiç hayatımda onun benzeri eşi
Yolun sonu göç etmek mi bu dünyadan
Uyanırım sana o zaman artık bu rüyadan

Selam olsun senli nefes aldığım günlere
Hasret kaldım sıcak tebessümlü dünlere
Sen gittin de bu dünyadan kaldı hatıralar
Duam odur senin için rahmet olsun sana
Bağrına bastı seni yeşertir yine toprak ana