* Babama * Şiiri - Tülay Erdoğan

çocukluğumu özledim baba
en çokta seni o küçük gözlerimdeki seni özledim
ellerinden tuttuğum yanın başından hiç ayrılmadığım seni özledim
uzun kış gecelerinde masal anlatışını özledim
her gurbet dönüşünde pembe pişmaniyelerini
korkak kedi gibi yanında uyumayı özledim

boğaz ağrılarımı özledim baba
bilirdim hasta olduğumda yanı başımda uyuyacağını
o kocaman ellerinle saçımı okşayacağını
çaresizce gözlerime bakıp
'geçicek kızım ' demeni özledim

en çokta kavga edişlerimizi özledim
ne çok kavgalar ederdik
sen kızardın ben bağırırdım
oysa bizim memlekette kızlar susardı
küçük bir çocukken ilk önce susmayı öğretirlerdi
ölüme kadar susmayı her koşulda
oysa ben bağırırdım haykırırdım
içimden gelenleri
sen sesimi duyan tek kişiydin
kızsan dahi cevap veren sendin

ilk aşkımı hissettiğini gördüm
mahçup gözlerimle
benim için sevincini gördüm
sen göstermesende
düşüşlerimi gördün çaresiz düşüşlerimi
elim elindeydi kalkmak için çabalarken

sen babamsın canımsın
her şeye inat bana duyduğun güveni gördüm
seni çok seviyorum baba
bana duyduğun güvenin zerre damlasını harcamadım
şimdi yoksun apansız gittin ve yalnızım
anlımı öpüp ben sana güveniyorum kızım deyişin hala kulaklarımda
anlıma kondurduğun öpücük hala sıcak
sanki her an öpüyorsun anlımdan
ellerin her sabah başımı okşuyor,şefkatle
kalk kızım diyorsun

seni çok özlüyorum baba