Babam Şimdi Sen Yoksun Şiiri - Hamit Atay

Babam, Şimdi Sen Yoksun

Bugün Babalar Günü’ymüş…
Herkes hediyelerle sarılıyor babasına,
Ben ise
Bir mezar taşına dua ediyorum,
Gölgeni arıyorum duvarlarda,
Adını fısıldıyorum sessizce,
Kendimle bile kavga etmeden.

Babam…
Şimdi sen yoksun,
Ama yokluğun her şeyin içinde.
Bir çayın deminde,
Bir kapının gıcırtısında,
Avluda asılı duran eski gömleğinde…

Çocukken elini tuttum sanırdım,
Oysa sen tutmuşsun beni,
Ben sadece yürüdüm arkandan.
Sen gittin ya,
Ayak izlerin bile çekildi yeryüzünden.

Bazen düşünürüm,
Sen ölmedin de
Ben büyürken eksildim gibi…
Çünkü babasız büyümek
Bir tarafının hep soğuk kalması demekmiş.
Bir tarafının hep tamamlanmamış bir cümle gibi
Havada asılı kalmasıymış.

Sana anlatacak çok şey biriktirdim.
Bir iş bulduğumda da
Bir yara aldığımda da
Koşup sana sarılmak geçti içimden.
Ama yoktun…
Olmayınca olmuyormuş bazı sarılmalar.
Duvarda asılı fotoğrafın,
Hiçbir şeyin yerini dolduramıyormuş.

Sen sustun gidişinle,
Ama ben bin kez konuştum ardından.
Herkese güçlü göründüm,
Ama içimde hâlâ seninle konuşan
O küçük çocuk var.

Babam…
Bugün Babalar Günü’ymüş
Ben sana ne bir hediye aldım,
Ne de sarılıp boynuna kokunu içime çektim.
Sadece dua ettim
Ve içimden geçirdim:
“Beni oradan görebiliyorsan
Ne olur gurur duy biraz…”

Toprağını sulayan gözyaşım
Belki ulaşıyordur sana.
Belki rüyama girersin bu gece
Bir baba gibi değil,
Yarı cennet, yarı dua gibi…

Ve ben yine
Yalnız kaldığım bir günde
Bir mezar taşına yaslanıp
Sessizce
“Babam… şimdi sen yoksun”
Diye fısıldarım.

Şiir Hamit Atay