Babanın ölmesi, şaka degildir,
Benim ki ölünce, ben kör olmuştum.!
Sandım ki dünyada, nefes kefirdir,
Babasız kalınca, ben kör olmuştum.!
Yaşamak behrinde, gölgesi yeter,
Acıma ortaktı, içinden sever,
Ben varım diyerek, arkamdan bakar,
Öldügün sanınca, ben kör olmuştum.!
Kadehte duranlar, içte olmuyor,
Şarkılar söylenir, yürek dinmiyor,
Hançersiz acılar, derman gelmiyor,
Etrafa bakınca, ben kör olmuştum.!
Vicdanım yürekte, yakıyor beni,
Neden dedim ölüm, aldı bedeni,
Şeytana mı aldırdı, geçmişi dünü,
Yüreğim yanınca, ben kör olmuştum.!
Ağlamam duymuyor, artık çok geçti,
Nasılsın demeden, buradan göçtü,
Ne acele vardı, hızlıca gitti,
Yok artık denince, ben kör olmuştum.!
Gök yüzüm karardı, güneş gizlendi,
Lambada ışıgım, alev titredi,
Melekler kayboldu, gayip ses geldi,
Işıgım sönünce, ben kör oldum.!
Tepemde kalmayan, batan güneşim,
Maviydi umutlar, yaşam savaşım,
Miadı burda babasız kalışım,
Umudum bitince, ben kör oldum.!
09.07.25 / Saat 16,09
MİADI (Mehmet AY)
Kayıt Tarihi : 9.7.2025 17:52:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!