Babam İçin Şiiri - Nilgün Yıldırım

Şimdi soğuk bir hastane odasında,
Bir dolu kabloya bağlı,monütörler dinliyor nefesini.
Bunca sene bizden sakladığın,kalbinin içindekileri,
O makineye söylüyorsun.
Ve ben sadece dua edebiliyorum;
Bu inip çıkan çizgilerin devam etmesi için.
Keşke tutmasaydın kendini,
Keşke dağ gibi mağrur durmasaydın onca zaman.
Belki kalbinin isyanı bunun içindir.
Yeterince söylemediğin için sevgini,
Doyasıya 'kızım' demediğin,
Çocukça kucaklayıp öpmediğin içindir.
Belki bizden saklayıp,
Herşeyi kalbine yüklediğin için bu isyan.
Oysa seve seve taşırdık yüreğinden taşan sevgiyi;
Taşmasına izin verseydin eğer!
Şimdi o soğuk hastane odasında,
Geçmiş hesapları yapıyor olmalısın.
Ama yinede,o başı eğilmez adamsın hala.
Hala çocukluğumun en güzel korkusu,
Omuzumda her daim hissettiğim elsin.
İlk kez anlıyorum canımın değersizliğini,
İlk kez atan kalbimden utanıyorum.
Çıkarıp sana veremediğim,
O kablolara ekleyemediğim ömrüme,
İlk kez böyle uzaktan bakıyorum.
Biliyorum pes etmeyeceksin.
Sen öğrettin bana direnmeyi,
Bana yalancı çıkmamak için direneceksin.
Biliyorum;
Yine kahkahalarla dolu kahvaltı sabahlarımız,
Uzayıp giden doyumsuz sohbetlerimiz olacak.
Sen yine televizyon karşısında uyuklayacaksın,
Yine annemi sevgi sözcüklerine boğacaksın.
Günlüğümü okuduğun için kızmayacağım sana söz.
Yada suçlamayacağım seni;
İçine gömdüğün yumuşacık baba tarafından ötürü.
Sana hiç söylemediğim birşey var;
Karşısına hiçbirşey koyamadığım tek değersin.
İşte bütün bunlar için,
Osoğuk hastane odasından çıkmalısın.
Aç gözlerini babacım,
Gölgem,ışığım,onurum.
Bu can fazla bu bedene,
Al ömrümü ömrüne koy....

20,02,2002