Babam Şiiri - Ayşe Betül Acarlar

Sen gelirdin babam
Çalınmaz kapımıza
Elinde poşetler
Belinde yükle
Muhtaç etmezdin.
Bizi kimseye
Simalarımızdaydı gülücükler
Aşımız azdı lakin
Huzurumuz ziyadeydi
En çok kapalı çarşıyı gezdiğimiz
Günü özledim
On yedi yaşındaydım.
Hayatın başındaydım.
Tutuyordu ellerin, ellerimi
İstanbul soğuk,
Ben üşüyordum.
Ufacıktım.
Adana treni
Acıktım
Akşam yemeği
Ton balığı konsevesi
Yedirtmiştin unutmuyorum
Bir film şeridi gibi
Geçti, gitti zaman
Ah dahi etmeden
Bıraktı kederi yüreğime
Şimdi hepimiz yalnız
Tutmuyor elin elimi artık
Buz kesildi nefesim
Sende gittin
Parça parça
Parçalandık
Ak oldu saçların
Düştü içime hıçkırıklar
Ağardı yaşlarım.