Babam Şiiri - Hayat Şemi

Babam annemden önce
gelmiş dünyaya.
Annemden sonra evlendi…
Evvelle sonun arasındaki yaşam
sıktı onu.
Biraz yaşamdan gördüğü
acımasızlık,
biraz anamsızlık
karıştı ömrünün gözüne,
karıştı dünyası,
kızının düğünü, kadınının yası,

Bu eski Sovyet insanının
cebindeki komünistliğinin
basıncı vurdu ta kalbine kadar.
Babam hakkın peşinden koştu,
aldırmadı baskılara.
Bakü’den Moskova’ya,
Gence’den Leningrad’a* kadar,
sıktı onu ora da, bura da.

Mektuplar gönderiyordu
ortalıkta kalan gerçeklere,
kıştan yaza,
yıllar yılı mektuplara sarınarak çıktı.
Üzerimde doğru dürüst bir şey olmadığı zaman,
İçini bir ateş sardı,
alamadığı elbisem,
geceleri beyaz Leningrad’ın
askılarında taze kaldı.

Beyaz geceli şehirden,
Gece gözlü köye dönüverdi,
Siyah beyaz hayatla beraber.
Ağaçlar ekti,
ev dikti,
Düşman duvarı çekti,
Oğul kız büyüttü,
Saç ağarttı,
Ellerinin nasırıyla,
öptü toprağı, ev yarattı,
Adını tuttuğu dünya attı onu.
Yükselttiği evi,
kurduğu yuvayı,
toprakla karışık satıverdiler.
Böldüler, ikiye ayırıverdiler,
Ölmeliler, yaşamalılar,
ölmeliler yaşadı,
yaşamalılarsa öldü.

Babam annemden önce
gelmiş dünyaya,
annemden gördü, götürdü,
Allah da annemi aldı götürdü.
Babamdan götürülecek
hiçbir şey kalmadı.

Ara sıra ninem derdi ki,
“Sanki hiç yavrum yokmuş”
ninem bilmiyor ki
annem var,
uykusuz kaldığım gecelerim,
annemle dolu şu an.
Saçlarımda açan
Ak güller annemle dolu,
Yüreğimin içi annemle dolu.
Mezarlar içinde bir yalnız mezar var,
içi annemle dolu.
Üzerini yaptırmış babam,
Her gün su döküyor üzerine,
Annem uyanmıyor fakat...
Babam annemden önce
gelmiş dünyaya,
Annemden sonra evlendi,
Annem bir daha dünyaya
gelmez,
gelmez,
gelmez…

* Sankt Peterburg’a