Babam Şiiri - Yemin Türk

"Baba"dedim ses vermedi odasından.
Sonra annem geldi iki gözü iki çeşme, komşular yetişin diye başladı feryat etmeye.
İnsanlar gelip gitmeye başladı evimize.
O ara beni teyzemler dışarı çıkardı oyalıyorlarmış
Teyzeme "annem neden ağlıyor dedim "yok bişey" dedi
Gelenlerin bazısı"iyi adamdı Allah rahmet etsin"bazısı vah vah gençti Allah sabır versin diyordu.
Ablam odasına kapanmış hıçkıra hıçkıra ağlıyordu
Küçüktüm idrak edemedim
Annem elimden tuttu "gel kızım dedi ağlayarak sımsıkı sarıldı.
Sonra bir kaç araba doluştuk "nereye gidiyoruz anne" dedim.
"Baban kızım baban öldü onu götürüyoruz" dedi.
Babam bir daha gelmeyecekti anlamıştım.
Daha önce arkadaşımın babası da ölmüştü onu da götürmüşler di bir daha gelmemişti.
Sonra yıllar çabucak geçti, dağılmadık annem topladı bizi,hep babam varmış gibi yaşadık.
Ama onun yokluğunun içimizde açtığı boşluğu hiçbir şeyle dolduramadık.
Ve ben şimdilerde anlıyorum,şu hayatta yeri dolmayan sadece üç kişi var, Anne,Baba,Evlat...
Gerisi tefarruat.