Babam Şiiri - My Poem Halil Köse

Bu kaçıncı bilmiyorum,
bir şeyler yazmak istiyorum.
İçimi mısralara dökeyim diyorum,
olmuyor…
Hep yarım kalıyor sana olan hasretim.
Kalem yazmıyor baba…
Yere süzülüyor gözyaşlarım.
Otursam olmuyor, kalksam olmuyor…
Gitmeyen bir hüzün çöküyor…

Sen olmayınca hayat sona ermiş,
şu dağ kopup üzerime inmiş.
Oy babam, oy kurban olduğum babam…
Meğer sensizliğim en büyük sınavmış.
Bu nasıl bir acıymış… Nasıl yaşamakmış…
Ruhum, taşıdığım tabutun altında,
bıraktığım mezarın içinde kalmış…

Seni nasıl özledim,
nasıl özledim bir bilsen…
Nasıl dayanırım yokluğuna babam…

Mazlum yüreğimi
zalim dünyaya bıraktın da gittin.
Yetimler kervanına kattın da gittin…
Dalları kırılan, tek başına bırakılan
ahlat ağacı gibi yalnızım baba…
Bir garip haldeyim babam…
Bir garip haldeyim…

Aklıma gelince yüreğim nasıl yanıyor,
nasıl acıyor bir bilsen…
Oyy kurban olduğum…
Bu hasretin adını hangi şair koysun,
hangi ozan destan yazsın sana…
Kalem de yazmıyor, titriyor ellerim.
Oy babam,
kurban olduğum…
Ne edecem ben şimdi?
Derdimi kime dökecem?
Kim anlayacak beni?
Buğulu gözlerle bakıp “kim yavrum” diyecek?

Her defasında öksüz kalıyor hasretim.
Kim anlatacak yanıklı türkülerin hikâyelerini?
Sazın da teli kopuyor dokununca…
Hangi türküyü dinlesem olmuyor…
Tüm mısraları sana yazsam olmuyor…

Hangi sevdalı yürek
seni özlediğim kadar yanmış babam?
Meğer benim kalbim babammış…
Ölünce ben de ölmüşüm…
Nefessiz kalıp diri diri gömülmüşüm.
Hayallerim, umutlarım ölmüş…
Dağım, çınarım toprağa gömülmüş…

Sen gidince kalbim çöle döndü babam.
Bahar mevsimi gelmez oldu.
Gülümüz, çiçeğimiz soldu.
Sensiz evde akşam olmuyor babam…

Seni nasıl özledim bir bilsen…
O kadar çok özlüyorum ki,
hava gürlese şimşekler yüreğimde patlıyor…!
Sanki…! Her şey üzerime üzerime geliyor.
Bu dünyanın acımasız çarkı
lime lime ediyor baba…

Zamanla her şeye alışıyormuş da insan,
ben sensizliğe alışamadım babam…

Bir kış günü yine geldim sana.
Kar yağıyor, hava buz gibi soğuk.
Benim içim yine yanıyor babam…

Bazen öyle bir hasret acısı çekiyorum ki…!
Kor ateşte kızdırılmış demirle
dağlanıyor yüreğim…

Bu nasıl bir özlemdir, nasıl hasrettir…
Ne gücüm yetiyor dindirmeye,
ne de aklım…

Göçüp gittiğinde tebessümlü yüzün
cennetin müjdesi miydi…
Kalp kırmadın, gönül yıkmadın.
Bırakıp gittin…
Sen gidince benim gönlüm çok kırıldı.
Çok kırıldı baba, çok kırdılar…
Çok kırdılar…