Babacıgım Şiiri - Alev Necile Dinc

Seni ne kadar ozledigimi bilemezsin
Hayatin butun yukunu omuzlarinda tasidin
Cocuklarini ne kadar cok sevdigin gelir gozlerimin onune
Bizim icin yaptigin fedakarliklar
Her gunune sukur ettin
Kotu gunlerde bile kahretmedin
Hayatini cocuklarina adadin
hepimizi sevginle besledin
iyi vatandas olarak yetistirdin
yuksek okullarda okuttun
Hicbirimizi ayrim yapmadan sevdin
Alnin acik basin dik durdu
Babacigim verdigin her ogutunu
kulagima kupe yaptim
Deste deste yuregimin ta derininde sakladim
Her sozun altin gibi ne paslanir ne kuflenirmis
Verdigin ogutlerin ne kadar dogru oldugunu yillar sonra anladim
Bu dunyadan gocup gittin olum sana yakismadi
evimizin diregi coktu kardeslerimin nesesi sondu
Annemin yuregine huzun coktu
Kirildi kolu kanati
Arkadaslarin “Ali bey “filozof gibi bir insandi diye anarlar seni
Butun arzun oldukten sonra bes yasinda kaybettigin annenin
mezarinin yaninda olmasini istedin
annem kardeslerim daha cok uzulmesin diye
goz yaslarimi icime akittim
yaslar hancer gibi deldi bagrimi
Babacim sen aklima gelince kanar yuregimin sol yani
herkes bir tarafa dagildi hayat mucadelesiyle kosturuyor
Babacigim umutsuz kaldigim zamanlarda
yildiz gibi doguyor huzunlerimi silip
isik tutuyorsun yuregime
icime kara bulutlar oturunca
ebem kusagi oluyor ruhumu aydinlatiyorsun
Babacim, hani hep erkek cocuklarimiz olsun isterdin ya
onbir erkek torunun var hepside birbirinden guzel
Bes kiz torunun
attigim yeni bir adimda
bana yol gosteriyor isik tutuyorsun
Her kolum kanatim kirildiginda sesini duyuyor
Senden kuvvet buluyor kilavuzum oluyorsun
ruhun sad mekanin cennet olsun babacigim