Baba, şimdi neyi affedelim?

baba…
şimdi senin başucundayım
ve hayatında ilk kez
gözlerinin bana bu kadar uzun baktığını görüyorum
şu solgun perdelerin arasından sızan ışık bile
bizden daha az suskun

ölüm çoktan odanın köşesine oturmuş
ama hâlâ biz
birbirimize doğru bir adım atmamışız
ben seni affetmedim
sen benden özür dilemedin
ama ikimiz de, içimizde kaç kere
“keşke” dedik, değil mi?

hastalığın adını doktorlar söyledi
ama bende adı belliydi:
içinde biriken suskunluk
sen yıllarca içine konuştun
biriktirdin
dünyaya söylemediğin ne varsa
kalbine mühürledin
şimdi o kalp
yavaş yavaş vazgeçiyor senden

çocukken yanına gelip
birkaç kelime etmeye çalıştığımda
sen hep uzak bakardın
“şimdi sırası değil” derdin
şimdi neyin sırası baba?
ölürken konuşmanın mı?

ben senden bir tokat hatırlamam
ama bir övgü de
çünkü sen beni ne dövdün
ne de sevdin
arada bir yerdin
soğuk bir iklim gibi
ne yaz, ne kış...

biliyor musun
bu hasta yatağının başında
bir adam değil, bir çocuk duruyor
çünkü ne zaman senin yanına gelsem
içimde hep o küçük çocuk uyanıyor
sevilmek isteyen
anlaşılmak isteyen
bir kez “aferin” duymak isteyen

ama sen susuyorsun baba
belki artık konuşacak gücün yok
belki o sözcükler boğazında bir ömür boyunca düğüm oldu
şimdi açsan da boğulacaksın
susarsan da

ben seni affetmeye geldim baba
ama affetmek ne garip şey
önce neyin eksik olduğunu adını koymak gerekiyor
biz hiç konuşmadık
o yüzden neyi affedeceğimi de tam bilmiyorum

ama yine de geldim işte
elini tuttum
ve ilk kez elim seninkinden büyük

gözlerin dolu
ama ağlamıyorsun
çünkü sen ağlamayı bile
yarım bırakmış bir adamsın

şimdi ne yapalım baba?
ben seni anlamaya mı çalışayım yine?
yoksa sen sessizce git
ben sonra seni defterlere mi anlatayım?

hasta yatağındasın,
ölüm seninle aynı yastığı paylaşıyor
ve ben hâlâ seninle bir geçmişi paylaşamıyorum

ama elini tuttum ya baba
belki bu, bir çocuğun hayatındaki en büyük barıştır