Baba Şiiri - Baki Ortak

Baba...
Keşke şimdi yanımda olsaydın…

Bu akşam rüzgârın sesi bile sen kokuyor,
Küllenen sobanın içinde,
Sanki senin sesin yankılanıyor;
“Üşüme evlat , al şu battaniyeyi…”
Dedin mi, duydum mu, yoksa hayalim mi kurdu?
Bilmiyorum baba…

Gözlerim doluyor,
Ama ağlamak bile utanıyor senden sonra.
Mezarlık taşında yazan ismini okurken,
Harflere ellerim titriyor,
Her bir harf, kalbime saplanan bir diken gibi.

Hatırlıyor musun,
Bir gün elimi tutup, “Korkma, yanındayım.” demiştin.
Şimdi hayatın her köşesinde
Bir korku, bir yalnızlık, bir sessizlik var.
Yanımda yoksun ama gölgem gibi içimde varsın.

Bir çocuğun gözyaşı gibi saf anılar…
Senin kahkahaların hâlâ evin duvarlarında yankı,
Oda da bıraktığın baston,
Sanki birazdan alıp yürüyüşe çıkacaksın.
Ama biliyorum, gidişin dönüşsüz,
Bir yol ki, sadece gidenin bildiği...

Bazen rüyama geliyorsun,
Elinde bir tesbih, yüzünde huzur.
“Üzülme,” diyorsun, “Ben buradayım.”
O an kalbim deli gibi atıyor,
Uyanmak istemiyorum.

Hayat baba, sensiz eksik bir türkü,
Bir mısra yarım kalmış,
Bir ezgi tutmamış...
Ben her sabah seni hatırlayarak başlıyorum güne,
Her gece dualarla uğurluyorum yıldızlara.

Dünyanın en güçlü kelimesiymiş “baba”,
Söylenince dağlar yerinden oynar,
Ama susunca…
Bir ömür boyunca içte bir boşluk kalır.

Ben seni kaybetmedim,
Zaman sadece seni görünmez yaptı.
Kalbimdeki yerin hâlâ sıcak,
Ve ben ne zaman güçsüz hissetsem,
Senin sesinle yeniden ayağa kalkıyorum.

Bir gün...
Bir gün o kapıdan içeri gireceğim,
Sen yine o köy sandalyesinde oturacaksın,
“Hoş geldin evlat,” diyeceksin.
O gün yeniden tamamlanacak bu yarım hikâye.

O zamana dek...
Adını her duada anacağım,
Ve bu satırların sonuna adını değil,
Senin bana bıraktığın mirası yazacağım:

Şefkatine, sevgine ihtiyacım var,
Seni özledim baba, hem de ne kadar...
En az benim kadar, keklikler de özledi,
Rüzgârla sesimi duy,
Kul Ortak'ın: Sana ihtiyacı var...

KUL ORTAK