Baba Şiiri - Enes Ulusoy

Yine düştün aklıma söndü bütün ışıklar
Nehirler damlıyorken gözümün bebeğinden
Öylesine ruhumu sarıyor sarmaşıklar
Bir bebeğin çığlığı yükselir beşiğinden

Kıyamet koptu çoktan, ruhum halen arafta
Bir yol bir iz bilmeden sadece yürüyorum
Keşke bende bilseydim vuslat hangi tarafta
Dönüp arda bakmadan boşluğa gidiyorum

Toprağın kokusuna öylesine sinmişsin
Bulutun gözyaşıyla mest edersin alemi
Sonsuzluğa yol alan o kervana binmişssin
Bir köşede huzurla seyreylersin alemi

Özlem nedir bilmezdim ben seni kaybetmeden
Her hayale seni de düşünmeden katardım
Gelecekten emindim hiçbir şüphe etmeden
Bilseydim uykulara hep hayalsiz yatardım

Bi günah bu bedenim günahların kölesi
Boşluğa nasıl düştüm gidişinin ardından
Yıkıldı bu yetimin sığındığı kalesi
Bir parça öylesine kopuverdi canından

Baba hasretin büyük dermansız bir yaradır
Yaşanılan zorluklar ömrümü tüketiyor
Hangi siyah bu bizim bahtımızdan karadır
Gün geçtikçe bu oğlun aklını yitiriyor