Baba Şiiri - Vasfi Okur

BABA

Babalar vardır; kartal gibidir.
Babalar vardır; tatlı su süngeri gibidir.
Babalar vardır; yalıçapkını gibidirler.
Sonuçta hepsi babadırlar.
Ama bir babanın duygularını ancak baba olanlar anlar. Annelik duygusu gibi. Bir babanın işitilmeyen feryadını ancak baba olanlar duyabilir. Yine bir babanın görünmeyen gözyaşlarını; o gözyaşları ki sineye damlar; ancak baba olanlar hissedebilir. Bazı duygular vardır ki ancak yaşanıldığı zaman anlaşılır. Annelik ve babalık duyguları gibi.
Bu makalemi babalar günü için yazmıştım ama nedense yazıyı bir türlü bulamıyordum. Kitaplığımı karıştırırken yazı karşıma cıktı.
Kısmet bu güneymiş dedik.
Aslına bakarsanız; anneler günü, babalar günü gibi kavramlara karşıyım. Anneler ve babalar; bir gün için hatırlanmamalıdır. Her halde hatırlanması gereken; babalar ve annelerin özel bir gün için hatırlanması, gönüllerinin ve dualarının alınmasıdır.
Babalık kavramı; Adem Babamızdan beri gelen bir kavram olup insanlığın devamını temin etmek için Yüce Allah tarafından vazifelendirilmiş birer velidirler.
Yüce yaratanın sevgilisi olan Allah Resulü; “Sen olmasaydın bu âlemi yaratmazdım.” Dediği “O” nebilerin en büyüğünün, Dünyaya gelmesine de yine bir baba vesile olmamış mıdır?
Babalarımız Dünyaya gelmemize vesile olmanın yanında; hayatı” gerçeği, zoru, kolaylığı” öğreten yine babalarımızdır.
İnsanlığın başından beri var olan babalık, insanlığın sonuna kadarda yine var olmaya devam edecektir.
Aile mefhumun baş aktörüdürler.
Baş aktörü olmakla da kalmayıp; gerçek bir yönetmendirler.
Hayatın yönetmeni! ! !
Babama ve bütün babalara armağanımdır:
“Her zaman sorgularım kendimi; sorgumun sonunda bulduğum: Tarif edilmez bir ayrılık hasreti vardır. Bu içimdeki hicran yarasının, sebebi; bilmediğim bir matemin havasıdır.
Her sorgumun sonunda sen çıkarsın karşıma, acaba anladım mı diye seni?
Hani küçük bir kız; bir gün evvelinden, güzel bir kâğıdı ziyan etti diye babasından azar yemiş. Bir bayram sabahı o güzel kâğıdı boş bir kutuya sarmış olarak babasına hediye eden küçük kız, Kutuyu açıp boş olduğunu gören babasının ikinci bir azarı ile karşılaşmış. Gözleri yaşlı kız, “bunun içi boş değil ki! ” Der, babasına. Ben onun içini öpücüklerimle doldurmuştum! ! !
İşte her zaman böyle bir baba olmaktan korkmuşumdur, baba.
Tatsız, tuzsuz, hissiz bir baba. Kızının öpücüklerini göremeyen bir baba.
Hadi göremedi de hissedemedi mi? Hissedemeyen babalardan olurum diye korkmuşumdur.
Hepsinden de öte. Hissetmediğini, hissettirmekten korkmuşumdur baba.
Bir dostum; yakın zamanda, çaresiz bir hastalıktan babasını kaybetmiş olduğunu söylemişti. Bu bana nedense çok dokunmuştu, sebepsiz olarak. Belki bir baba olduğum içindi. Belki çaresiz oldukları içindi. Belki söyleyenin, çaresizliği dokunmuştu.
Ama dokunmuştu işte.
Biliyorum ki cennet senin rızana bağlı. Biliyorum ki senin duanda kabul olur, bedduanda. Her zaman senin bedduanı almaktan korkmuşumdur baba.
Hangi baba ellerini kaldırsa semaya, evladına niyaz olsun diye; bütün seme vatın kapıları açılır bir babanın; evladına duası diye. O kadar makbul ve kutsalsın indi ilahide.
“Her kim ki anne ve babası, yanında yaşlanırda, cenneti kazanamazsa yazıklar olsun ona.” Diyor, Allah Sevgilisi. Umarım “o” yazık olanlardan olmayız baba.
Cennete uzanan bu kutsal yolun sonunda, hayır dualarını; umuyor, bekliyor, gözlüyorum baba.”
Babama ve bütün babalara.

Vasfi OKUR