Azizeler Uçarken Şiiri - Erol Kekeç

Mahşere mi kaldı hesaplar yarab,
Gökle yer arası çekilmez oldu azap,
Biçarelerin felahı mahşerde mi ancak,
Kavuruyor batan Güneş kıyamet mi kopacak;
Dağlar ufalanmış Yıldızlar mı kararıp dökülen,
Bir haber yok ki Cebrail gelmedi yaradandan,
Doğu ağlarken batıdan yükselen dumandan,
Ayyuka çıkan zulmün ateşi tütüyor o ocaktan;
Avutulmuş çocuklar suya hasret kalırken,
Gökkuşağı altındaki vadide ceylanlar sekerken,
Cennetin kapıları sabilere açılmış beklerken,
Zulmün ateşi dünyayı cehenneme çevirdi inan;
Gönüller yoklarken acıyan yüreklere değdi elim,
Kalbimle kalbini yokladım tutuştu yanıyor içim,
Zamanın durmayan gecesi mi kaderimiz bizim,
Umutla ararken aydınlığı yağmur gibi yağdı zulüm;
Sen küçüksün Azizem incinmesin o küçük bedenin,
Kuş ötüşleri arasında ruhunu alsın yüce Rabbim,
Gök parçalanmış Melekler göğü bırakır mı dersin,
Ey Azizem seni koruyamadık artık bu dünya yıkılsın;
Sözcükler içimdekileri taşımaz oldu yorgunluktan,
Gözlerim karardı senin ölümünü hayal etmekten,
Nefesim tutuldu soluk alamıyorum bu halimden,
Ey rabbim Azize ölmesin bu zulmü al üstümüzden;
Erol KEKEÇ/23.10.2023/14.18/Namazgah/İST