Az Şekerli Kahve Şiiri - Üzeyir Bayram

+ Biliyo musun, ben kahvemi sade içerdim eskiden ve az şekerli...
- Eee. Ne diyosun yani? Dediklerinin ne başı belli, ne sonu belli...

+ Bak dostum; uzun zamandır kâbuslarla uyanıyorum ve uyandığımda yüzüm gözüm hep terli.
Gözlerimden akanın ter olmadığı da belli aslında.
Ter değilse bile; farzet ki, dünyanın gelmiş geçmiş en az can alan seli..
Bide ben, uzun zamandır dizlerimi karnıma çekip uyuyorum.
Ve terlemeli üşüyorum uzun zamandan beri..
''Terlemeli üşünür mü'' diye sorma, evet üşünür.
Terkedilen herkes terler. Ve yalnızlık üşütür.
İşte o yüzden; yalnızlığına terkedilen herkes, terlemeli üşür.
Yalnızlık demişken; yalnız bir adam veya kadın, hep uzaklara gitmeyi düşünür.

- Kahve diyordun.. Ne ilgisi var şimdi bunlarla? Ne diyosun?

+ Onu anlatıyorum işte serseri.!
Terleyerek üşüyorum, yalnızlığa terkedildiğimden beri.
Ben terlemezdim eskiden ve üşümezdim de.
Hayatımda bir güzellik, bir tad, bir sıcaklık vardı.
Bir kadının hayali mesela, hep yanıbaşımda yatardı.
Uyanıp gözlerimi ne zaman açsam; göz göze gelirdik.
Hiç bıkmadan gözlerime bakardı.
Ulan aklıma geldi şimdi bak.
O öyle bakınca, kalbimin ayarı değişir; gümbür gümbür atardı. Eskiden diyorum.. Hayatımın bir anlamı, bir tadı vardı..
Tatlıydı herşey lan.
Tatlı bir gülüş vardı mesela ve bal dudaklardan süzülen tatlı sözler.
Ve boncuk boncuk bakan, şeker mi şeker gözler..
Benim tüm tadım bunlardı eskiden.. Eskiden yani.. O yüzden;
Böyle bol sütlü ve bol şekerli değil;
Kahvemi sade ve az şekerli içerdim eskiden..