Ayse ile Mehmet Şiiri - Samira Samiranin ...

Ayşe ile Mehmet – Bir Mahalle Sevdasıydı

Bizim mahallede Mehmet vardı,
eli yüzü düzgün, sözü yerinde,
gözü kimseye kaymazdı,
yolu da belliydi, yüreği de.

Mahallenin kızları,
her iş çıkışı başka bir telaşla beklerdi onu.
Kimi ekmek alıyor gibi yapar,
kimi çiçek sulardı pencerede.
Ama Mehmet,
görmezdi hiçbirini.
Çünkü o, çoktan seçmişti kalbini:
Ayşe’yi.

Ayşe…
Mahallenin gülü değil,
dikeniyle büyümüş bir çiçekti.
Annesiz kalmış,
babasının gölgesinde,
ama kendi ışığında yaşamış bir kızdı.
Güzeldi,
ama asıl güzelliği gözlerindeydi —
dirençti o bakış,
ve mahcup bir umut.

Gündüzleri ev işi, geceleri kitap,
hukuk okuyordu,
çünkü bu hayatta adaletin eksik olduğunu
en iyi o biliyordu.

Bir tek Mehmet’e bakardı gözleri
her bakışında dudakları söylemese de
“Ben seni seçtim,” derdi.
Ama utanç büyüktü mahallede,
ve sevda, suskunluğu severdi bazen.

Tam da her şey olacak derken…
Mehmet’in başı belaya girdi.
Patronu, yılların hilesini
onun masum imzasına yıktı.
Mehmet bilmezdi ki,
rakamlardan çok
vicdan oynanırdı o masalarda.

Bir sabah gözaltına alındı Mehmet.
Ceketinin yakası düzgün,
ama gözleri darmadağındı.
Sadece bir kişiye baktı giderken:
Ayşe.

Ayşe’nin kalbi yerinden kopacak gibiydi.
Ama konuşamadı.
Çünkü babası,
“Benim kızım bir hırsıza varmaz,” diye yeminler etti.
Susturdu her kelimeyi,
kapatttı Ayşe’nin yollarını.

Bir gece…
bir kavga çıktı koğuşta.
İçeride dökülen bir kaderdi Mehmet.
Yarası ağırdı,
sesi çıkmadı,
Ve sabaha karşı…
Mehmet öldü.

Ne bir veda alabildi,
ne bir el.
Sadece bir resim çıktı cebinden:
Ayse nin resmi arkasinda
Seni sevdim yazan

Yıllar geçti.
Ayşe mezun oldu,
avukat cübbesi giydi —
ama gelinlik giyemedi.
Çünkü o hâlâ Mehmet’in adını
kalbinin bir köşesinde taşıyordu.

Gelen oldu,
giden oldu,
ama o kimseye “evet” demedi.
Babası her yaşlandığında,
bir yeminini daha unutur gibi oldu ama
Ayşe unutmadı.
Çünkü o,
bir kez sevmişti.
Gerçekten.