Doğarken annesini kaybedenleri
Bir yudum sütünü içemeyenleri
Sıcacık kucağına hasret kalanları
Kaderini sev,belki de senin ki en iyisidir.....
Dünyayı hep kara gören âmâ gözleri
Ben kadın ana oldum
Öğlene kadar uyku nedir bilmeden
Erkenden kalkıp olanaklarımın elverdiğince
Çocuklarım için en iyi şeyleri yapmaya çalıştım
Yokluğun ezikliğini hissettirmemek için
Yoktan var etmeyi bildim
Sen......
İnsanların gözlerinin içine baka baka
Söylediğin yalanlarına bile inanmayıp
Onları kandırdığını mı sanırsın
Oysa bilmez misin ki
Eskiden dost dediklerin her şeyin farkında.
Bir kardelen oldum buz tutan kalbinde,
Yok olmak için sıcaklığını bekledim..
Büyük bir arzuyla söylenecek sözlerdi özlemim.
Boynum büküldü yıllarca.
Acımadan duygusuzluğun,
Kar gibi yağdı üzerime.
Dil sus pus,
Gözlerde umutsuzluk raks ediyorken
En endamlı hali ile
Gece kapımı çalıyor karanlık.
ve.....
Herkesten uzak doğayla içice aşk yüvamızda
Söğüt ağacı yaslandığımız koltuğumuz olmuştu
Saklardı bizi, dallarını yere kadar indirerek
Yapraklarıyla duvar örüyordu çevremize
Kahkahalarımız çınlatırdı evreni
Kuşlar bile korkarak uçarlarken
Gün gelir tanıyamazsın kendini
Omuzların düşer,bedenin çöker
Hatıralar bir bir geçer gözlerinden
Zaman dursun istersin
Ya da geriye sararsın zembereyi
Düşünceler ok olup fırlar yerinden
Arayış içinde koşturup dururken,
Dünyanın yükünü sırtımda taşırken,
Ümitle yeni planlar kurarken
Yine umutların yok olduğunu gördüm...
Samimi bakışların sahteliğini görmeden,
Gidiyorum...
Öpe koklaya büyüttüğüm çoçuklarımı,
Her daim yanımda olan anne babamı,
Dertlerimi anlattığım arkadaşlarımı,
Bırakarak gidiyorum...
Ey Aşk durağım!
Ey adından başka hiçbir söze dilimin dönmediği tek hecem!
Gitme!
Yüreğim yokluğunu kaldıramayacak kadar yorgun.
Bir nefes uzağımda olmana dayanamazken,
bir ömür benden uzağa gitme
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!