Ayrılış Şiiri - İbrahim Yılmaz 6

Çocuklar var uçurtmalar kovalayan
Belegatı hazzetmiş,
Gökyüzü çaldı kalbini
Bulut,güneşle cenkte
Bulut kanını akıtmakla meşgul,
Buluta ne yapsam? Seslensem,nafile.

Sen misin beni arayan,soran ölüm?
Açılan her tuzakta beliriyorsun,
Namlunla kulağımda.
Hem insanlar etiketin yarısıyla bile satılmayan bir marka..
Söyleyecek bir şeyim kalmadı ölüm,
Sözcüklerimin cıkışma çabaları nafile.

Gözlerin bıçak gibi,
Ardı hep ışıl ışıl.
Gözüm gözüne bakamadıkça,
Tanrım sende unutulmaya yüz tutuyorsun,
Ekilecek olan çorak topraklara.
Arsız çöllerden daha az ses geliyor, nafile.

Bulut başkasının acısıyla dolup taşar
Kalmadı akıtılacak şey,
Bulutla tevem yaratılmışsin çocuk
Aklın ve umudun uçurtmayla gökyüzünde firarda.
Kör göremiyor diye güneşin rengi solmaz.
Ayrılış'ın narâsından sesin ona ilişemez, nafile.