Ayrılış Şiiri - Fatma Hatun Esen

Koca yürekli çerkez babam
Kafdağım
Bir dünya kurardık seninle
Kurduğumuzu burnumuzla onaylar
Şerefine kafa tokuştururduk
Her akşam sofrada
Kapıyı çarpardım nazlanmak isteyince
Odama gider
Kilitlerdim
Bilirdim ki
Babam gelecek
Ne olmuş benim kızıma diyecek
Ben o zaman çıkacağım salınarak

Gözlerim duvarda
Takvim son yapraklarda
Şu an gibi gidişin
Yıllardır kanayan burnumda
Hala dinmedi yokluğun

Bir gün odana girdiğimde
Nereye saklayacağını bilemediğin gözyaşını
Seni
Olur olmaz vakit uyandıran ağrılarla sızlanışını
Nasıl göremedim sendeki
Gelecek günleri bu günlere sığdırmanın telaşını
Nasıl göremedim seni yaşama bağlayan
Kan, serum oksijen şişelerinden
Başka birşey kalmayışını

İki gün öncesine kadar okuduğun gazeteyi
O gün neye yormuşsam
Sessizce elinden bırakışını
Babam canım babam
Kanım babam

Gidiyormuşsun
Meğer gidiyormuşsun

Gittin
Gittin babam gittin
Sen gittin
Ben bittim
Birleşti yerle gök
Sıkışık kaldım
Yüreğim mahşer
Sonrası mutfak penceremizdeki
Kırık cam
Ve
Ellerimdeki kan
Hazır değildim baba
Hazır olunmuyor
Bu gidişe

Baba
Hani sen bizi
Aramızda birer el karışı
Boy farkı olan çocuklarını
Bırakır da
Bakamadan arkana
Giderdin ya Almanya ya
Hani o bir yılı sonuna doğru
Parmak hesabıyla bitirdiğimizde
Gelirdin ya
Hasreti yakıp ateşinde ısındığımız
O izin günlerin vardı ya
Hep kırmızı giysiler getirirdin bana
Yuvarlak kareli çanta
Beyaz dantelli çoraplar
Ağlayan bebek
Prenses sanırdım kendimi
Çocukluk işte

Hasretlerle büyüdüm ben
Ayrılıklar oyuncaklarım oldu hep

O hasretler ki
Dayanırdım
Yağsalar yüreğime sağnak
Olsalar da
Değiştirsem gidişinle

Kafdağım
Seni hep yüreğimde taşıyacağım
Bana öğrettiğin
Sevgi
Saygı
Ve onurla yaşayacağım

Kasım 1983

(Yıllarca hasretini çektiğim canım babam ım anısına)