Ayrılıksa Bedel Binbir Ölüme

Göz pınarlarım çoştu yine çağlıyor
Hasret çiçekleri bitiyor sinemde
Yalnızlığım çöküyor bir kabus gibi gecelerime
Ümitlerim kanatsız bir kuş gibi yaralı
Süzülüyor çırpınarak hayallerime
Ve üşüyorum titriyorum ben
Gözlerin bir kor gibi düşerken düşlerime
Ve içim sızlıyor aciyle kıvranıyorum
Sensizlik bir hançer gibi saplanınca göğsüme
Kanar yüreğim kanar gönlüm
Ve ümitlerimi kırmızıya boyar
Hayallerimi çiziyorum,
Tuvalimse çatlamış bir duvar

Yıldızlar bir bir sanki düşer üstüme
Ve ben yıkılırım yığılırım yorgun ve bitkin
Mecalsiz yenilmiş sensizliğe
İdamlık bir ipin ucunda sallanır düşlerim
Ha düştü ha düşecek çaresiz beklerim
Fermanını yazmış gözlerin
Ben yinede beklerim affedersin diye
Ve ben ağlıyorum şimdilerde
Hiçmi hiç gülmeyen sensziliğime talihsizliğime
Yüreğimi kalem yaptım aldım elime
Biriktirip gözyaşlarımı mürekkep yaptım kalemime
Ve sensizliği yazıp duruyorum şimdilerde

Gözlerim aşkına çağlayan iki çeşme
Taşına yazıyorum büyük harflerle
Dur sakın içme önce dua et yürekten
Çeşmenin sahibine
Çağlayıp aksında ulaşsın sevdiğine
Gönül saksıma kırmızı karanfiller ekmekteyim
Şimdilerde içimde ümitlerle
Gelip toplar koklarsın diye
Gel ne gözpınarlarım kurusun nede karanfillerim solsun
Her şey olsun ölüm olsun
Ama ne olur ayrılık bizden ırak olsun
Ölüm bir kez öldürür vakti gelince
Ayrılıksa bedeldir binbir ölüme