Ayrılık Rüzgarı Şiiri - Betül Başar

Bir ayrılık rüzgarı yaklaşıyor uzaklardan.
Serin değil midir rüzgar normalde?
ılık ılık dokunmaz mı insanın tenine?
huzur vermez mi insana?
Ama bu rüzgar yakıyor tenimi,
acıtıyor canımı,
inliyorum, ağlıyorum
ama
kimse duymuyor.
ve yine konuşamıyorum...
İyice yaklaştı artık...
tenimi, ruhumu yalıyor esinti,
dayanamıyorum.
Boğazım düğüm düğüm oldu yine
ama
ağlayamıyorum.
Kaçıp gitsem mi rüzgardan,
biraz uzaklaşsam mı?
Eninde sonunda gelecek olan rüzgardan
geleceği düşünmeden kaçsam mı?
Ama nereye kadar?
ne zamana kadar?
İyice yaklaştı artık...
Tenimde, ruhumda, bütün bedenimde
ayrılık rüzgarı,
yanıyorum.
Oysa ne kadar güçlüydüm ben.
En güçlü rüzgara bile dayanırdım önceden,
buna dayanamıyorum,
yanıyorum.
İŞte bu gece son.
Küle dönene kadar yanacak bedenim,
hiç durmayacak ve asla vazgeçmeyecek.
yanacak ayrılık rüzgarıyla
yine de
vazgeçmeyecek.
Es rüzgar.
Bitir bizi,
bitir beni...