Ayrılık Ateşi Şiiri - Seyit Uysal

Benide arayan çok olur olur
Bellidir benim yerimde bellidir
Tanıyamadım ben seni oy seni
Tanıtır mısın bana da kendini

Farz et de buradan geçen yolcuyum
Ben eski günlerin de anısıyım
Maziye dönüp de hatırlar mısın?
Ettiğimiz yemini bilir misin

Unutmadım ettiğimiz yemini
Belki bana geri dönersin deyi
Buradan ayrılmadım bekledim seni
Seviyorum seni daha dün gibi

Seninle aynı suyu içenim
Bir dilim ekmeği de paylaşanım
Kalbim sende kaldı bedenim elin
Senden beni affetmeni isterim

O günden sonra oldun sen elin de
Bana da artık yabancısın sen de
Sen gider iken öldürdün beni de
Umutları yıkıp gittin ele de

Alnımın yazısını ben yazmadım
Seni de sevmiyorum yar demedim
Böyle olmasını ben istemedim
Her zaman ki gibi de kalbim senin

Bilirim sevdiğim de bir tanedir
Meydanı boş bıraktım söz sendedir
Şimdi sen de ne söylesen yeridir
Geçmişi anarken ölen benimdir

Bu taşları attın bana bilirim
Ciğerden ben yangınım bilir misin
Uçar gelirdim kuş olsam da inan
Duvarı ördüler bana da etten

Sözlerinle içerime su serptin
Giden ömrümü sen getiremezsin
Örülse de duvar etten bilirim
O duvarı yıkıp aşar gelirdin

O duvarı bildiğim gibi yıktım
Ellerimi açıp boynumu büktüm
Verilmiş sözümüz de var dediler
Ayırmayın beni yârimden dedim

Ben ellerimi açıp dua ettim
Her geleni geçeni seni sandım
O duvarları da ben çoktan yıktım
Bir selamına dünyayı yakardım

Kendimce de savundum ben de beni
Ben de verdim sözü de sizin gibi
Ben bir kişi onlar da yetmiş kişi
Gelmedi bize yetmişten birisi

Verilmiş sözleri de onlar verdi
Sana mı sordu verirken sözleri
Seninle de yar benim sözüm neydi
Aynı kelime yar aynı söz idi

İşte geldim son kez senin yanına
Gidiyorum ben de öbür tarafa
Gitmeden önce yar tut elimi de
Gözüm açık kalmasın o tarafta

Tutuyorum yar işte elini de
Sen gittikten sonra duramam ben de
Yanından bir yer de ayır bana da
Suçumuz birbirimizi sevmek de