Aynı Umudun Yolcuları

Başka şehirlerden çıktık yola,
Haritalar ayrıydı belki
Ama niyetimiz birdi:
Aydınlık bir geleceğe yürümek.

Kimi sabahın ayazında tanıştık,
Kimi gecenin en sessiz vaktinde.
Omzumuzda yük,
Yüreğimizde inatçı bir umut vardı.
Yol uzun, taşlı,
Ama vazgeçmek kelimesi sözlüğümüzde yoktu.

Yıllar aktı önümüzden,
Kimi zaman yağmur olduk ıslandık,
Kimi zaman rüzgâr olup savrulduk.
Ayağımız takıldı,
Düştük…
Ama biri düştüğünde
Diğeri eğilip elini uzattı.
Çünkü bu yol tek başına yürünecek bir yol değildi.

Önce yol arkadaşıydık;
Aynı çantadan ekmek bölüştük,
Aynı ateşin başında ısındık.
Sonra arkadaş olduk;
Sözsüz anladık birbirimizi,
Bakışlarımız cümle kurdu,
Sessizliklerimiz bile dosttu.

Zaman geçti,
Yol bizi sınadı.
Kimimiz sabrı öğrendi,
Kimimiz susmayı,
Kimimiz de doğru zamanda konuşmayı.
Ve fark etmeden
Dostluğa dönüştü adımlarımız.

Artık sadece yürümüyor,
Birbirimizi taşıyorduk.
Birimizin umudu azaldığında
Diğeri fazlasını koyuyordu ortaya.
Birimizin sırtı yorulduğunda
Diğeri yükleniyordu fazladan yükü.

Sonra anladık…
Bu yol artık bir yol değildi.
Bu, kaderin çizdiği
Bir kardeşlik hattıydı.
Kanla değil,
Emanetle bağlanmıştık birbirimize.
Aynı davaya inanmış,
Aynı yaraya üzülmüş,
Aynı sevince sarılmıştık.

Kardeşlik böyle bir şeydi işte:
Aynı şehirden olmadan
Aynı yürekte buluşabilmek.
Aynı soyadı taşımadan
Aynı yükün altına girebilmek.

Bugün dönüp baktığımda,
Yolun zorluğunu değil
Yolda kimlerle yürüdüğümü hatırlıyorum.
Çünkü yol geçer,
Ama yol arkadaşlığı kalır.
Çünkü şehirler unutulur,
Ama omuz omuza verilen sözler unutulmaz.

Ve biliyorum…
Bu yol nereye varırsa varsın,
Biz aynı umudun yolcuları olarak
Yan yana yürümeye devam edeceğiz.

Çünkü biz
Aynı yolun değil,
Aynı inancın,
Aynı aydınlığın
Kardeşleriyiz.