Aynı Şehirde İki İnsan Şiiri - Mesut Yüksel

Aynı şehrin sesleri çarpıyor pencerelerimize;
aynı martılar, aynı ufku tırmalıyor belki de.
Sen, bir fotoğrafta donmuş bir an’sın hâlâ;
ben ise o anın arkasında saklanan hikâyeyi duyan yabancı.

Belki aynı kelimelerde titrerdi seslerimiz;
belki aynı kitabın aynı cümlesinde soluklanırdık.
Birbirimizi düşünürdük, farkında olmadan—
ama hayat, bize paralel iki ray yazdı kaderin soğuk defterine.

Yakındık; kavuşması imkânsız iki ince çizgi kadar.
Aynı şehirde büyüyen, aynı yağmura tutulan
iki sessiz çiçek misaliydik biz;
yan yana durmanın bile eşiğine varamadık.

Ve sen…
Varlığın içimi ısıtan bir güneşti,
yokluğun içimi burkan bir gölge.
Bende, gerçekleşmeyi hiç zorlamayan
ama silinmeyi de reddeden zarif bir ihtimal olarak kaldın.