Gecenin uykusuzluğu, yine aynı saatte kaplıyordu gözlerimi.
Pencereden sızan ay ışığı, bir usturlabın parlayan yüzüyle vuruyordu.
Şişenin dibinde bir tutam yalnızlık, bir de ben vardım.
Kavga ediyordu ruhum bedenimle.
Nasıl olur da savaşı kaybedebilirdi yalnızlık?
Camın parlayan köşesi, kanlı gözlerime bakarken,
yığılışımı izleyen bir kadehimle ben varız.
Kayıt Tarihi : 27.6.2022 01:11:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!