Aynalar ve Yalnızlığım Şiiri - Salih Küçük

Şehir ışıklarının altında kaybolan gölgeler,
yüzler, isimler, hatıralar silinmiş gibi,
birbirine çarpan hayaller,
gecenin karanlığı, sarhoş sokaklar,
haykırışlar, sessiz çığlıklar,
bir kafede yalnız kahve bekleyişi.

Uzaklardan gelen müzik,
bir umut melodisi miydi?
ama ben, ben yine kayıp,
içimde büyüyen bir boşluk,
içimden geçen tramvaylar,
geceyi parçalayan far ışıkları.

Sabah, belki biraz huzur?
ama hâlâ yorgun gözlerle uyanmak,
her şeyin aynı,
güçlülerin daha da güçlenmesi,
kaybedenlerin hikâyeleri,
söyleyecek sözü kalmayanların fısıldayışı.

Bir parkta oturmuş,
düşünen bedenler,
hayallerinin peşinden sürüklenen,
ve ben,
bazen bir yudum sıcak çayda bulduğum,
bazen de kaybolmuş bir sokakta aradığım
o çokça sözü geçen umut.

Ama her şey geçiyor,
gözlerim dolup taşarken,
hüzün dolu bir gülüşle,
kendi iç savaşımda yenik,
bir yudum hava,
biraz daha yalnızlık.

İnsanlar, birbirinin yanından geçiyor,
fakat hiç kimse görmüyor,
anlaşılmayı bekleyen gözleri,
çökmüş omuzları,
göz ardı edilen haykırışları.
Kentin ruhu,
kaybedenlerin öyküsüyle dolup taşıyor.

Sonbahar yaprakları gibi,
düşüyor hayallerim,
ve ben,
birer birer toplayarak,
belki de son bir umut,
belki de kaybedişin kendisiyle
barışmaya çalışıyorum.

Her sabah yeni bir mücadele,
her akşam bir başka kayıp,
ama yine de yürümekteyim,
şehrin karmaşasında kaybolan,
bir zaman,
belki de bir gün,
bulacağım beni.