Aynadaki Gölgen Şiiri - İhsan Yılmaz

Aynadaki gölgen

Alaca karanlık çökerken şehre,
Camda titreyen ışık gibi düştün yüreğime.
Aynaya vuran bir gölgeydin önce,
Sonra dönüp baktım…
Ve ben senin süretini gördüm.

Gecenin koynunda yankıydı adın,
Bir fiske rüzgârda dağılan saçların.
Ne ellerin vardı dokunmaya cesaret eden,
Ne de gözlerin…
Sadece ayna ve ben,

Ve senden kalan o eski suretin.
Sözcüklerin kırık dökük aynalardı,
İçinde kaybolan yüzünle ben.
Her gece bir parça daha eksildim senden,
Ama yine de —
Ben senin suretini gördüm.

Gölge gölge üstüne serildi duvarlara,
Bir masalın en solgun yerinden
Süzüldün alaca karanlığa.
Şimdi her sabah aynı aynada,
Göz göze geliyoruz seninle —
Ve hep ben seni,
Hep o suretini görüyorum.

Nisan /2025