Aylan Bebeğe Ağıt Şiiri - Zafer Yıldırım

Merhamet diledi tanrısından
Açtığı küçücük elleriyle
Kabul olmadı Aylan bebenin duası...

Yaşıtları parklarda oynarken
Allı pullu giyinmiş
Ballı sütünü içmiş
Masal dinleyerek uyurken
O, tanrılar denizinde
Kıçı kırık bir teknede
Üzeri kan ve barut lekeli
Oyuncağı ile oynarken
Sustu birden teknenin motoru
Gecenin karanlığını
Bir ölüm sessizliği kapladı...

Aylan bebe
Oyuncağına sımsıkı sarıldı
Kan ve barut lekeli saçlarını okşayarak
“Korkma sakın” dedi, " Korkma"
“Tanrılar denizindeyiz
Elbet bir tanesi duyacak sesimizi
Ve kurtaracak bizi”

Aylan bebe...
Kendi küçük
Yüreği senden, benden
Bizden milyon kere büyük...
Aylan bebe...
Belli etmese de oyuncağına
Korkuyordu...
Korkudan gözleri büyüyordu...

Aylan bebe...
Tanrılar denizinin dalgalarında üşüyordu...
Kan ve barut lekeli oyuncağı bir dalgada
Kendisi ayrı dalgalarda üşüyordu...
Tutmaya çalıştı son nefesinde
Oyuncak bebeğinin ellerinden
Başaramadı...

Gün aydı...
Gün, sana
Bana, bize aydı...
Ajanslar geçti haberini gün ışıdığında
Tanrılar denizinde bir sahilde buldular
Cansız bedenini
Üzeri kan ve barut lekeli elbisesi ile
Gün, Aylan bebeye aymadı...
Ne sen
Ne ben
Ne de tanrılar utandı...
Aylan bebeden geriye
Bir kaç damla timsah gözyaşı
Bir kaç kare fotoğraf
Ve dilimde bir ağıt kaldı:

“ Merhamet dilemiş tanrısından
Kabul olmamış Aylan bebenin duası
Uzanmış yatıyor boylu boyunca
Uzanmış yatıyor, olancası iki karış boyuyla
Yatıyor Aylan bebe
Kumdan kaleler yaparak
Oyun oynaması gereken kumsalda
Yatıyor Aylan bebe
Çivisi çıkmış bu dünyada
Gel de bunun hesabını sorma... "