Ayın Altısıydı Şiiri - Mustafa Söyler

Sabahın dördü
Ayın altısıydı
Yarım kalmıştı bir adam
Moloz yığınları arasında
Kısıkça baktı etrafına
Kalmıştı çoktan altında
Kan kokusunu çekerek
Bir gözü alevlere daldı
Diğeri dumana karıştı
Ellerinde molozunun demiri
Çürümüş briketleri ufaladı
Yerde yatanlara baktı
Geride kaldı mı dedi kendinden
Ruhunu aradığı cesediydi
Sildi üzerinin tozunu
Evlilik fotoğraflarıydı bu
Yanık bir fotoğraftı bu
Ne güzeldi anacağızı
Yanındaydı babacağızı
Türküler tutturdu kısıkça
Ölüm yavuzdu dikildi karşısına
Kesildi gözleri gayya kuyusuna
On dört numaralı apartman dairesi
Ne zaman olsa açardı kapıyı annesi
Üç kez vursa belki açardı annesi
Çıt çıkmadı çıkarttırmadı
Dört gün saydı ne de çok aradı
Gün utandı geceye hasret
Gece ağladı güne hasret
Buz gibi olmuştu elleri
Saçları yüzü de ağırlaşmış
Kısık çıktı o an sesi
Kaldırımlara seriverdiler
Ne güzeldi anacağızı
Yanındaydı babacağızı
Hey gidi yiğit ağabey
Ölüm yanında kaç okka kalırdı
Bu cehennem ki inandı
Gerçeğini kıskandı
Yağmurun kopardığı toprağın
İçine koyamadıklarını kıskandı
Bilmem kaç seneler
Dalgalarla sürüklenecek
Karaya oturacaktı yüreği
Bazen böyle giderdi bu yük
Sonunda yasladı
Soğuk nefesini kuru betona
Şimdi çıt çıkarmadı sustu
Sustu sustu sustu
Gözünün ucuyla baktı
Şöyle etraflıca dünyaya
Sanırım kalmamıştı da
Şu kocaman dünyada
Kendisinden başka
Göklerde dolaşıyordu annesi
…