Aybüke Şiiri - Yunus Emre İspir

Aybüke, Ay ışığı gibi Ay'a benzeyen,
Son yıldız sönse ışığı asla tükenmeyen,
Bilemez kimse sonsuzluğun sen olduğunu,
O sonsuzluğun kokusuna vurulduğumu.
Sensiz bir kalbi taşımak beyhudedir artık,
Olmadığın her yer yalnız zifiri karanlık.

Okyanuslar çevrili o iki çift gözünde,
Bilemem hangisinde boğulmuş olduğumu,
Kaç yıldız, kaç galaksi varsa şu gökyüzünde,
Dindiremezler sana olan susuzluğumu.

Gökyüzüne bakınca hep seni hatırlarım,
Parıldarsın ışıl ışıl benzersiz Aybüke!
Askıda kalır kirpiklerine yazdıklarım,
Ucu bucağı olmayan efsunkâr Aybüke!

Gözlerin okyanus, sen ürkek, mezarım yanın;
Cennet kokun kainatın her yerini sarsın!
Karanfil, manolya hepsi kokmayı bıraktı,
Gül, ışıklı saçlarına bir papatya taktı.
Üstelik Tanrı da yaratamaz sana benzer,
Yaratılanlar güzelliğine secde eder.

Yüreğin mührü geldi zalim aşk celladından,
Efsunluyor beni gözlerinin ta içine,
Alsa ruhumu vazgeçer miyim hiç aşkından
Kimseler vazgeçiremez senden; Tanrı bile!

Perşembe, 14 Kasım 2019