Aybala Şiiri - Yavuz Değirmenci

Bunca yıl sonra seni,tam karşımda görünce
Yüreğim coşa geldi,gamlandım ince-ince
Hayatın saatini tersine kurdurmuşsun
Hâlâ güzelsin, hoşsun; zamanı durdurmuşsun

Sen ayrı bedende can, ben ayrı cana beden!
Sende vurdum duymaz kalp,beni perişan eden
Ve geçti koca ömür, gülmeye hasret yüzüm
Bana yüz çeviriyor, benden uzak gündüzüm

Nice yorgun, uykusuz gecenin sabahıyla
Sensiz geçen yılların hicranıyla, âhıyla
Kader-i ilâhînin sınavında uyandım
Nemrudî ateşlerin yangınlarında yandım

Hani, çölde ümidin olur ya hoş serabı
Yine hüsran mı? Diye, kahrediyor azabı
Yine senin ardına düşmekten korkuyorum
Yine sevda közünde,pişmekten korkuyorum

Bölünse tüm dertlerim bin bir çeşit parçaya
Bir ilahi emirle kalbin dönse sırçaya
Uzandığım dizlerin olsa vuslata diyar
Kalkıp sana sarılıp; ölebilsem bahtiyar…

Sana gelen yolların yokuşunda yoruldum
Aç bana yüreğini,üşüyorum Aybala...
Sevda uçurumunda ayağına sarıldım
Uzanıp tut elimi düşüyorum Aybala...

Ah Aybala’m!..Hem yoksun,hem vardan daha varsın
Yüreğin sarmıyorsa; bırak da kefen sarsın!
Ya gönlümü azat et,ya gönlüme kıyam et
DEĞİRMENCİ sensizlik, kıyametten kıyamet!...

SERAP:Çölde su ve yeşillik gibi görüne yanıltıcı ışık
NEMRÛDİ:Kötü bakışlı,suratsız
SIRÇA: Gözlerden uzak yaşanan özel yer
KIYAM ETMEK:Yönelmek,doğrulmak