Ayazın Türküsüdür Ankara Şiiri - Ömer Ça ...

"Ayazın Türküsüdür Ankara"

Bir şehir var içimde, denizi yok ama derin,
Ayazı ciğere işler, sevdası düşer serin.
Simit, çay ve yokuşlar... sabahın ilk ışığı,
Bir yanda hasret kalır, bir yanda sevda aşığı.

Karanfil kokar kaldırımlar, Tunus sessiz, dalgın,
Bestekâr’da bir tebessüm, geçmiş yıllar yorgun.
Kızılay’da yürürken, düşer akla bir çocuksun,
Gözlerinde umut var, ama kalbinde yoksunsun.

Ankara çocuğu merttir, sözü bir, özü sade,
Ne kahkahası yalandır ne de hüznü havada.
Ayazla yoğrulur ruhu, sabırla pişer huyu,
Bir selamda tanır dostu, bir bakışta görür dostluğu.

Sokaklar denize çıkmaz ama deniz olur kalpte,
Bir bakış yeter Ankara’da, yanarsın içten içe.
Gölbaşı'ndan esen yel, alır götürür seni,
Yüreğinde bir türkü, gözlerinde gurbetin teni.

Gençlik Parkı’nda bir yaz, kahkahalar yankılanır,
Bir demlik çayın gölgesinde, eski dostlar anılır.
Ne hayaller kurulurdu o banklarda diz dize,
Şimdi herkes bir şehirde, herkes başka bir seste.

Kızılcahamam’da yankı, Altındağ’da bir sitem,
Ayaz vururken camlara, içimizde bir matem.
Ama yılmaz Ankaralı, çünkü bilir her sabah,
Güneş doğar bir başka, umut var her sabah.

“Deniz yok,” diyorlar ya, yalan olur her kelam,
Çünkü sevdayla bakan göz, her taşı bulur tamam.
Bir sevdadır Ankara, bir türkü, bir şiir,
Yarım kalan ne varsa, onda tamam olur bir bir.

Sokak lambaları altında edilen yeminler,
Ne gençlikler eskidi, ne çabuk unutuldu o günler.
Belki dönülmez geriye, ama Ankara kalır,
Çünkü bazı şehirler, insana ana kucağı kadar tanıdık, ısınır.

Bir gün yine karşılaşırsak, dönme arkanı sakın,
Sarılırız Ankara gibi, ayazı da sarar yakın.
Ve sevgilim, üşürse ellerin bir akşam vakti,
Ankara'nın kalbinde sevdamızla ısın artık, baki…

...........................................................................................

Ayazın Gölgesinde Ankara

Ayazıyla sınar ama sevdayla ısıtır,
Ankara denizsizdir, yüreğiyle yıkar yıkar gıdıklatır.
Bir simit, bir çay, Kızılay’da sabah,
Toprak kokusudur bize denizden daha şah.

Tunus'ta bir rüzgar eser saçlarıma,
Bestekâr’da gizlidir gençliğim, anılarla dama.
Karanfil sokaklarında ilkbahar gibi düşler,
Her kaldırım taşında bir sevda yükselir, işler.

Sokaklar denize çıkmaz belki ama,
Her köşe başı aşka çıkar, bir umut, bir drama.
Ankara'dır bu, soğukta sarılan sıcacık el,
Yüreğinde mertlik var, gözlerinde ak bir sel.

Kızılcahamam dağları ses verir geceme,
Misketle yankılanır çocukluğum hece hece.
Ne sahte bir tebessüm var ne de yapmacık söz,
Burda dost dedi mi, ömrünce yanında bir öz.

Ayazı severiz biz, çünkü biliriz geçici,
Ama Ankara’nın dostluğu ebedi ve gerçekçi.
Bir bankta oturur, saatlerce susarız,
O suskunlukta bile içten içe konuşuruz, anlarız.

Angaralı olmak gurur, efelik değil, zarafet,
Gerekirse aç kalırız ama taviz vermeyiz asalet.
Sabahın köründe simit kuyruğundayız,
Gülüşümüz eksik değil, soğukla da barışığız.

Denizimiz yok, ama gözlerimizde ufuk var,
Gökyüzü maviliğe susamış bir yar.
Her seherde “keşke orda olsam” dedirtir,
Çünkü Ankara uzakta bile içini ısıtır.

Ey sevgili, üşürse ellerin gel sarıl bana,
Ayaz geçer, sevdamız kalır yana yana.
Sözlerim bir şiir olur, yüreğine dokunur,
Ankara gibi sade, Ankara gibi onurlu, durur…

"It is the Ballad of Ayaz, Ankara"

There is a city in me, there is no sea, but it is deep,
Frosty gets into the liver, his love falls cool.
Bagels, tea and hills... the first light of the morning,
On the one hand, he remains homesick, on the other hand, he is a lover of love.

Pavements that smell of cloves, Tunisia is quiet, pensive,
A smile at the composer, tired of the past years.
When you walk on the Red Crescent, you are a child who falls into mind,
There is hope in your eyes, but you lack it in your heart.

Ankara is a child because his word is one, his essence is simple,
Neither his laughter is a lie, nor his sadness is in the air.
Kneaded with frost, the soul cooks with patience, the habit,
He recognizes a friend in a greeting, sees friendship at a glance.

The streets do not lead to the sea, but the sea is in the heart,
One look is enough in Ankara, you will burn from the inside out.
The wind blowing from Gölbaşı, takes you away,
A folk song in your heart, the skin of expatriation in your eyes.

A summer in the Youth Park, laughter echoes,
In the shadow of a pot of tea, old friends are remembered.
What dreams would be created knee to knee on those benches,
Now everyone is in one city, everyone is in another voice.

An echo in Kızılcahamam, a reproach in Altındağ,
When the frost hits the windows, there is a mourning among us.
But Yilmaz is from Ankara, because he knows every morning,
The sun rises another one, there is hope every morning.

”There is no sea," they say, every word is a lie,
Because the eye that looks with love finds every stone, okay.
Ankara is a lover, a folk song, a poem,
Whatever is left unfinished, it will be ok for him one by one.

Vows made under street lamps,
What youth has become old, how quickly those days have been forgotten.
Maybe it will not return back, but Ankara will remain,
Because some cities, as familiar to a person as the mother's lap, warm up.

If we meet again one day, don't turn your back don't,
We hug like Ankara, the frost wraps it close.
And darling, if your hands are cold, one evening,
Warm up with our love in the heart of Ankara now, baki…

...........................................................................................

Ankara in the Shadow of the Frost

He tests with his frost, but warms with love,
Ankara is sea-free, it washes and tickles with its heart.
A bagel, a tea, morning at the Red Crescent,
The smell of the earth is more checkable to us than the sea.

A wind blows in my hair in Tunisia,
My youth is hidden in Bespectacar, checkers with memories.
Dreams like spring on the streets of carnation,
A love rises on every paving stone, it works.

The streets may not lead to the sea, but,
Every corner leads to love, a hope, a drama.
This is Ankara, a warm hand hugging in the cold,
There is courage in your heart, a flood of white in your eyes.

Kizilcahamam mountains give voice to my night,
My childhood echoes with marbles syllable by syllable.
I don't have a fake smile or a fake promise,
Did he say a friend here, a self with him for life?

We like the frost, because we know it's temporary,
But Ankara's friendship is eternal and realistic.
We sit on a bench, we are silent for hours,
Even in that silence, we speak from the bottom of our hearts, we understand.

Being drudgery is pride, not effeminacy, but elegance,
We will starve if necessary, but we will not compromise, nobility.
We are in the bagel queue at the crack of dawn,
We do not lack a smile, we are also at peace with the cold.

We have no sea, but there is a horizon in our eyes,
The sky is a yar thirsty for blueness.
It makes me say “I wish I was there” everywhere,
Because Ankara warms up even at a distance.

O dear, if your hands are cold, come hug me,
The frost passes, our love remains side by side.
My words become a poem, they touch your heart,
Simple like Ankara, honorable like Ankara, stops…

Ömer Çağlın
Kayıt Tarihi : 11.4.2025 16:17:00