Ayaklar BAŞ, Başlar ayak olmuşsa...

Bir gün bir arkadaş anlattı bu fıkrayı
Katıla-katıla gülmüştüm
İki deli sohbet edermiş aralarında
Biri dinlerken anlatırmış diğeri… Sonra
Sanki anladıkları
Bir şey varmış gibi kafa sallarlarmış…
Kendilerince oyun oynar ve
Oyunu hep birisi kurarmış… Bir gün
Haydi demiş; şimdi ayaklar havaya… Oyun kurucu.
“Olmaz…” Demiş, öbürü “ başıma kan ” dolar
Olur, olmaz didişirlerken… Gelmiş bir başka deli
“Bu herhalde onlardan biraz daha veli”
Bakmış onlara yer değiştirirlerken… Gülmüş…
Kurucu baş aşağı dikilince de kahkahayı koyuvermiş
“Sana olmaz” demiş bir şey, sen taş kafasın
Bırak o yapsın diyerek…
Göstermiş öbürünü “Veli” gülerek
Öbürü olmaz demiş başıma kan dolar…
Evet, demiş bunun başına kan dolar; delilerin velisi
Sormuş taş kafa olan neden?
“Bunun kafasının içi boşta ondan akıllım.”
Yanarım olamadık bir deli
Onlarında içinde var “birçok veli”
Olabilsek anlardık, taş gibi ayaklardan baş…
Kan dolacak kafalardan ayak olduğunu
Ve ağlamazdık halimize… kızarak kendimize
Derdik ki -Biz yaptık müstahaktır bize…

(Ayaklar baş, başlar ayak olunca… Şairin kalemine yansımaz mı?)
Hoş, şimdi kalemin yerini bilgisayar tuşları aldı ya!