Ayakkabısız Günlerin Zamanı

Bir çocuk yüzüyordu zamanın kalbinde,
Uludağ'ın eteğinde
Saklı bir gül gibi…
Serinliğe susamış bir sözcük gibi
süzülüyordu derenin içinden.

Ağaçlar konuşurdu o zaman,
rüzgârın dilinden
henüz kovulmamışlardı kelimeler cennetten.
Kuşlar her sabah aynı duasını ederdi güneşe,
ve çocuk
susarak büyümeyi henüz bilmezdi.

Toprağın teninde yürürdüm çıplak,
bir annenin kalbine basar gibi
korkmadan.
Ayakkabılar giyilmezdi hayallere,
çiğ tanesiyle kirlenirdi ellerim,
ama o kir bile kutsaldı.

Şimdi
ne çok susmuşum o günlerden beri,
ve ne çok konuşturmuş beni şehirlerin gölgesi.
Uludağ hâlâ aynı mı,
bir çocuk hâlâ yüzüyor mu derede,
yoksa suya batırdığımız ay mı ölüyor her gece?

Bir taş düşer gibi düştüm geçmişe:
Sesimi hâlâ duyuyor musun dere?
Ben o çocuğum işte,
şimdi gözaltlarında
çok beklemiş bir düşü taşıyorum.

Eteklerinden düştüm dağların,
bir zamanlar omzuma değen yaprak
şimdi
bir mezar taşına düşüyor usulca.
Küçüktüm,
annemin “üşürsün” deyişine rağmen
suya girerdim
şimdi üşümek bile bir lüks,
bir çocukluk hatırası.

Çınarların hafızası var,
hatırlıyorlar beni,
suya bırakılan gül yapraklarını,
kan gibi akmayan,
ama içe işleyen sessizliğimizi.

Ey serinlik
hangi denize döküldün sonra?
Ve ben,
hangi şehirde unuttum ellerimin ıslanma hakkını?

Çocukluk
bir tek mevsimden ibaretti belki,
ama ben her mevsime
o derenin suyundan bir parmak ekledim.

Şimdi çok yaşlı bir çocuğum,
hala aynı derenin kıyısında
ama su yok,
ağaçlar yok,
ve gökyüzü
önüne plastik bir perde çekilmiş tanrıya benziyor.

Kim kaybetti çocukluğumu,
kim çaldı Uludağ’ın serinliğini,
hangi betonun ardında
ezildi gülüşlerimiz?

Şiir değil bu,
bir geri çağırma töreni.
Ey çocuk,
geri dön.
Ey dere,
bir kez daha ses ver,
ey Uludağ,
beni yeniden eteğine al.