Çocuk yüzünde yorgun bir hüzün
Umutları sığdırmış küçücük sandigina
Gün doğmadan yerleşmiş kaldırım kenarına
Dokuz,on yaşlarında uykuya hasret bir yüz
Otobüs durağında,tren istasyonunda
Bir tazecik fidandı,erken bahar çağında
Yoksulluk nedeniyle yaşanmaktaydı bu güz.
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta