Ay Yüzlü Nuran Şiiri - Gariban Zeynel

Ay yüzlü Nuran

Sayamıyorum Nuran’ın yüzündeki nur tanelerini
Rabbim bahş eylemiş ona kendi nurundan vermeyi
Nasip olmaz kimseye Nuran’ın o nurunu görmeyi
İlham eyledi Rabbim bana, gördüm o nurlu yüzleri

Zikr etmişti şair mazideki medhiyesinde Nuran’ı
Gayrı cehr eylemiş o güzelliği mâlum simasını
Meleklerin himayesindedir aşıkların dillerinde
Yoktur cefası bana, onu medh-u hasen eylesemde

Kenan-ı aydınlatan Ay, Yusuf’un nurundan bir parça
Amber kokulu gülün bahçesinde koparılmış menekşe
Zalem dağının Ağaçlılarından zülfleri dal gibi sallanan
Dilberlik sadefi mahfazası, güneş gibi dünyayı aydınlatan

Okyanus ile mavi felek’in ortasında aydınlık mumu Nuran
Aşıklarını sevda şiiri ile yarıştıran, felekzade çalımından
Kaside-i medhiyeleri nurundan döktüren güzel Ceylan
Dökülmezmi bu yürekten, sana inciler gibi bir destan

Suha, Yıldızı gibi parlasın felekzadelerin yazışmasında
Nuran’ım işaret eylesin bütün medhiyelerin arasında
İşte budur benim sevgimi sevdama kavuşturan burada
Senin güzel yüzüne kavuşma istiyakından başka ne alaka

Not: ''Ay yüzlü Nuran'' adlı şiirimi Değerli arkadaşım Nuran Uzun Hanımefendi'ye armağan ediyorum.
Zeynel Açıkgöz
10/ 06 / 2010-