Ay Ve Güneş Şiiri - Aziz Durmaz

Senden aldığım hiçlerle gidiyorum.
Ay ışığını söndürmeden,
Yıldızları toplamadan,
Güneş doğmadan gidiyorum.

Üzülme! Soğuk kış günlerinde,
Sana yazdığım şiiri yakmayacağım.

Gök kuşağını kirletirsem eğer,
Gözlerini unutur
Ve bir başkasını seversem,
İşte o zaman
Şiirimide yakarım diye korkuyorum.

Güneş olamam, yanlız kalamam,
Ben ay olurum yıldızlar içinde.
Ay yıldızlarla dostdur,
Güneş yok ederya onları.
Çakallar bile ayın haline ağlar.

Dinle beni!
Her yönümle tanıtamadım kendimi,
Bir dolunay olamadım.
Sen bir güneşmişsin meğerse,
Meğers ben bir ay senden uzakta.
Güneş tutulmaları bile,
Çok görülür bana.

Sen benim hayatımın anlamı,
Sen benim hayallerim, ümitlerim,
Sen benim herşeyimdin.
Peki ben senin için birisimiydim sadece.Söyle!

Yazık ki imkansızın umudu,
Ve hasretin yakınlığıydı beni yakan.

Kör kuyuda ışıksız kalmak varken,
Ay ışığında mısralarıma ismini sordum.
Bana 'vefasız, insafsız'dediler.
İnanmak istmedim önceleri.

Yazık ki doğru olduğunu biliyordum.
Emin olmak kadar zor bir duygu yerine,
Şüphe etmek gibi güzel hayallere kaptırdım kendimi.

Bilmedim!
Anlayamadım!
Gözlerindeki ışıltının anlamını.
Affet beni, seni tanıyamadığım için.
Elveda vefasız gözler,
Elveda!