Ay Sönerken Gecenin Koynunda

Bomboş bir kalp çarparken sol yanımda
İçim üşüyordu soğuk duvarda
Kırık bir çerçeveden sarkarken
İçi dökülmüş umutlar
Yavaş yavaş sönüyordu ay
Kirpiklerimde...

Bakışlarından süzülen bir İstanbul akşamının
Serin kuytularında saklanırken heceler
Kaç umudun izi kalmıştı
Kırık dökük bir çerçeveden sarkan
İmlası bozuk cümlelerinde
Bilmiyorum

Dudak kıvrımlarında konaklayan
Bir yanı eksik
Diğer yanı yetim kalmış
İçi buruk tebessümünden
Kahkahalar dökülüyordu
Hıçkırıksı

Grubun rengi alazlanırken yanaklarında
Dile geliyordu yıldızlar
Mavisi gönül çelen gözlerinde
Kimbilir
Kaç ayrılık yaralamıştı yüreğini
Deli poyraz misali

Gün olur devran döner de
Papatyalar açar saçının her telinde
Umutlar doğurur her yeni gün
Bir bir dökersin eteğindeki taşları
Sazlar çalınır belki de
Halkalı tepelerinde

Bir gün sileceğim elbet
Kirpiklerinde düğümlenen hüznü
Ay söndüğünde gecenin koynunda

Eylül GÖKDEMİR/Asimaral... 24 Mart 2010