Ay Kokusu Şiiri - Seval Özbalcı

Zahiri bir aşktı, gizliden gizliye içinde büyüttüğü
Yüklü bir sandalda, tüm gizli niyetlerden uzağa
Açılan bir gül gibiydi sevdiğinin ellerinde,
Alev alev yapraklarını derdiğinde.
Zehir zemberek kurulu yıllar gibi aktı,
Kana kana daldığı hayallere karıştı göz yaşları,
Dedi ki, ey gözleri güzel bakan ala ceylan,
Yeter; özlemini der, nazarını sakınma gözlerimden...
Yaklaşıyordu mehtabın tütsülenmiş ay kokusu,
Gökyüzü, hiç bitmeyen umutların mahmuru.
Dileklerini bindirdiği sandal açılıyorken maviliklere,
Dün diye birşey yoktu, o bembeyaz eteklerinde.