Ay Işığından Bir Mum

Ay ışığından titrek bir mum yaktı kendine
Nefes almıyor bir üflemede söner diye
Karanlıkta kalmasın diye
Soğuktan donmasın diye
Ay ışığından titrek bir mum
ve karşısında nefessiz bir adam
bekliyorlar gecikmiş vuslatını zemherinin
bu soğuk ve çıplak gecede

Yıldızların parıltısı kayıpken
yaprakların şarkısı eşlik eder
biçimsiz perdelere
ve bir adam yansır gözlerinde
yansır evet kendi gözlerinde
titrek bir mumun bitişiğinde
Bir mum ki üflesen söner
ama alev alev çakmakta
ağlayan bir çift bebeğin içinde
Unutmasın diye
Sabredebilsin diye
Ay ışığından
titrek bir mum
ve karşısında çırılçıplak gerçeklik
gelmemekte iken vuslatının demi
zemheri içinde bu nefessiz kalbi
umut anahtarını bu zavallıya verdi

Ne gemiden bir haber var
ne rıhtıma bir hacet
dalgalı saçlarında rüzgar
eserken bir müddet
görülmeyen yelkenler de
gözlerini karartan perdeler de
acı vermez kalbinin derininde

Ay ışığından bir mum
artık söndü sönecek
ruhunun derinlerindeki ur
gözlerini bürüyecek
ve nefessiz bitap bu adam
son nefesini alıp
karanlığında sonsuza büyüyecek
son nefesiyle
kilitli umutlarının sefiriyle
ay ışığından bir mum misali
sönecek
Yeniden yanamayacak belki ama
Son defa sönecek