Ay Işığı Büyüsü Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Ay şavkı vurdukça kirpiklerine,
Bir raks başlar, gizemli ve ince.
Beni çeker o büyülü derine,
Masallardan süzülmüş bir bilmece.

O bakışlar ki, esrarlı bir kapı aralar,
Zamanın sustuğu, sözün bittiği diyarlar.
Ruhum o eşikte, hayranlıkla oyalanır,
Gözlerinin kıyısında yeni bir evren canlanır.

Sevdamın en canlı rengiyle boyanır her an,
Aşkın o kor sıcaklığı, yayılır damarlarımdan.
Ne fırtına dindirir bu içten kopan feryadı,
Ne de başka bir ışık, böylesine aydınlatır dünyamı.

Gözlerinde gizli o ateş, bir kutsal emanet,
Yüreğimde korlanır, ne sönmek bilir ne de gaflet.
Sonsuz bir gökyüzü gibi, her bakışta genişler,
İçimde yaktığın o sevda, ebediyete erişir.