Ay Işığı Şiiri - Hüseyin Turhal

Gecenin perdesi yavaşça iner,
Gökyüzü gümüşten bir renge bürünür.
Ayın nuru yere usulca siner,
Gözümde hayalin yine görünür.

Pencere camından süzülür içeri,
Gizlerimi açar, kalır ortada.
Sensiz geçen günler ne kadar acı,
Yıldızlar şahit, her şey bu odada.

Ne bir ses duyulur ne de bir nefes,
Sükûnet içinde yanarım sessiz.
Gözlerim yollarda seni bekler, pes!
Sensiz geçen ömür, kalır neşesiz.

Ay ışığı vurdu, yüzüm ak oldu,
Bütün dertlerimi döktüm önüne.
Sensiz bu dünyamda her şey yok oldu,
Kavuşmak hayali düşer gönlüme.

Aşık Turhal der ki: Bu garip halim,
Ay doğar, batar da sönmez ateşim.
Sensin ilacım, sen, ey nazlı zalim,
Seninle bitecek benim endişem.