Ay Dolunay Şiiri - Ali Taha Uysal

Sonra ne oldu biliyor musun?
Kedere vurmadım kendimi,
Durdurdum anı, durdum, durulmadım.
Sana karıştım, sana kaynadım, boyuna kanadım.
Kalkmadı göz kapağım, kolum, kanadım.
Bir yıldım, yığıldım, kaldım.
Bekledim kalmayı,
Bir otel odası yalnızlığında kalmayı bekledim.
Bir ses gelmemesini, bir kapı çalmamasını bekledim.
Bana gelmemeni bekledim.
Kafamı gömdüğüm kumdan yalnızlığımda
Teselliden aldırma denmemesini bekledim.
Denilmedi, açılmadı kapı, göğüm sağnamadı.
Bir gam dağı ıssızlığında,
Bir mağara inzivasında,
Bir zifiri gece karanlığında,
Bir küskün, bir pişman, bir kızgınlık tavında
Dövdüm gönlümü, kalbimi erittim.
Bir suskunluk feryadı,
Bir kahır, bir bozgun, bir bulantı,
Bir bitkinliğe çalan bıçkınlık anında,
Bir gökkuşağından yüzüne çağlayan
Bir şelaleye kavuştum.
Bir şelaleden yüzüne akan gökkuşağına,
Bir yüzünden çağlayan gökkuşağına değdi yüreğim.
Sonra paramparça olmuşum, dağılmışım,
Sonra savrulmuşum, yıkılmışım, yanmışım,
Sonra boğulmuşum, bitmişim, toz olmuşum.
Sonrası malum…
Şimdi armağan ettiğin hayalinle uyuyorum,
Suretinle arşınlıyorum gecelerin tenha sokaklarını,
Şimdi bir yalnızlık şarkısının kuytu köşelerinde
Gölgem gölgenle,
Kol kola dolanıyorum.
Şimdi korkuyorum.
İçimin çiçekleri eziliyor,
Her anım yarım kalıyor,
Her anı bu yarayı tuzluyor.
Şimdi, şimdiden sonrası olmuyor.
Şimdi isminden filizlenen çiçekten süzülüyorsun,
En kesif kokunla çektiğim havaya doluyorsun,
Doluyorsun içime,
İçimde dolanıyorsun,
Yollarıma dolanıyorsun,
Bir kördüğümüm, dolandıkça dolanıyorum.
Ayağına dolanayım.
Dolana ay, ay dolanayım.
Dolunayım.
Geceme dolun ay.
Ay dolunay,
Ay dolunay,
Ay dolunay…