Ay/az Şiiri - Rizvan Yıldızhan

Kır/bacı
Kendi aynandaki ben’i
Gör de vur, kır/bacı
Yarılan yarlar
Ateş rengine çalar
Kan/dil’de kan var
Yansın ben’in bedeni,
Yansın nar/çiçeği akşamlar
Sil beni defterinden gece
Girdabında boğulurken kalbim
Aldırmaz kelimelerle renkler
Aldırmaz benîadem
Altın’dan geçerim, yanık yıldızlar seçerim
Gümüş/ten zincir vurur akla
Kara ayırt edilmez ol dem.

Kim kime eş/ya
Ya da hangi sûr/etler eşki/ya
Yâda dal/an dallarda akşam
Gül kızılıydı dün/ya
Bu gün bir sarı bal/ya
Ak/denize karşı hüzün
Müşterisiz madalya
İşte bu kadar Alan/ya…

Kankalar ve bankalar
Ve mafya
Astım kestimler çek’erken
Girdaplar/da çeker nefes darlığı
Dar geçitlerde boğ/az
Kalsın kara pazarlıklar
Zaten her gece ay/az.

Sert kelimeler
Ve mutlu kadavralar
Çığ gibi korku düştü içime
Bir caninin söz/den/ey’leri
Ve kır/aç düşünceleri
Derken sessiz büyür
Bendeki ün’lem ve inle’mler
İmlasını kaybeden bir/eylerden.

Vitrinler ki cam bahçeleri
Volta atıyor şer
Vicdan mahşerinde
Rengârenk şer/itler
Vitrinler şehrinde
Kirli renkler daha muteber
Eyvah, en gözdesi siyah!

Herkesin iskeleti/ne kendi/ne
Gözler konar kalkar sinekler gibi
Gölgelerin endamına tutuk,
Tutuklular yürür peşinden
Kendine yetmeyen karanlığın.

Etik/etin yarısı indirim,
Ahlakta indirim var tende bin/dirim
Bağırsak/da kayıp bağırmasak da
İnsandaki sindirim.
Siz de buyurun bayım, bayanlar içeride
Yakışan budur işte, bu modern/ite
Havlamaktır gece gündüz
Ateş seli altında
İnsanlık iskeletine, şehrin etik/etine.

Zıpçıktı acılardır en’li
Yeni tür- et-ilen söz-cükler
Gelen-ekler yaşatır mı giden-ekleri?
Kokusuz, tatsız ve renksiz
Çağrışımdan uzak varsıllar
Sözcükte can kaygı,
Mevsimlerde kan kaybı
Her şey insan için
İnsan,
Eksik bir cümle gibi,