Ay Şiiri - Fatih Sasol

Kendini asmış kararmış gün.
Benzi bembeyaz olmuş semanın
Nerde o kızıllığı nerde o kan
Morarmış vücudunda yıldızları vardı.

Gözlerimi alan ışıklarıyla binlerce güneş,
Harlı bir güneşten gözükmeyen ay.
Şimdi onların tanrıçası gibi mehveş,
Bak altında secde eder uzay.

Rengini çevirdikçe kararmış tebaasını,
Her birini kendine benzetmeye alışmış.
Derin bir uykuya dalınca simasını,
Sanki hiç ölmemiş gibi tekrar ağartmış.