Avunmanın 1. yolu Şiiri - Şenol Özcan

Avunmanın 1. Yolu

duş al derler, ağır bastığında hüzün.
dinleme onları;
at kendini denize.

dibe dal, nefesin yettiğince.
midye kabukları yaralayabilir ellerini,
olsun…

çıktığında kulaç at hüznünün sanacağına.
belki tam bağrına inecek yangınlarının ateşi,
belki bir yumruk olup kalacak boğazında
söyleyemediğin küfürler.
ama kulaç at denize.

elbette deniz, senden gideni geri vermeyecek.
sen varsay ki, alacaksın kaybettiğinden
çok daha güzelini.

öyle kulaç at denize.
öyle kulaç at maviye.